Sjors Blokland (22) uit Roermond was 18 jaar toen hij op vakantie met zijn vader aan de Costa Brava een zeer ernstig ongeval kreeg. Hij hield er een hoge dwarslaesie aan over en kon in eerste instantie helemaal niets meer zelf, zelfs niet ademen. Na een ziekenhuisperiode van zo’n zes weken bracht hij nog een jaar en twee maanden door bij Adelante in Hoensbroek om te werken aan zijn herstel.
Dwarslaesie door fatale duik
Sjors: “Ik stond tot mijn middel in zee en dook voorover. Ik voelde een klap en kon me opeens niet meer bewegen.” Sjors bleek een zandbank geraakt te hebben, met een hoge dwarslaesie tot gevolg. Hij verdronk bijna en moest gereanimeerd worden. “Ik werd overgebracht naar het ziekenhuis in Barcelona waar ik twee weken verbleef. Daarna werd ik overgevlogen naar het MUMC+. Toen ik in het ziekenhuis in Spanje bijkwam was ik heel blij, dat kwam waarschijnlijk door de medicijnen. Ik zag de ernst van de situatie toen nog niet in. Ik had niet veel pijn, ik voelde niet zo veel. Ik was vooral heel slap. Alles wat ik deed was zó zwaar. En ik verveelde me tijdens de ziekenhuisperiode enorm, dat was het lastigste.”
Mijlpalen behalen
Toen ik naar Adelante werd overgebracht wist ik niet wat ik kon verwachten, maar het was fijn. Veel gezelliger dan het ziekenhuis. Ik had een druk programma vol intensieve therapieën, terwijl ik in het ziekenhuis niks te doen had. Niemand kon mij vertellen wat mijn vooruitzichten waren, wat ik ooit weer zou kunnen. Dat vond ik lastig. Ik had de hele dag kunnen mokken maar ben positief gebleven, heb de leuke dingen er proberen uit te halen. Lekker gek doen met andere revalidanten en medewerkers van Adelante bijvoorbeeld. Er waren weinig andere jonge revalidanten, dat was wel jammer. Gelukkig kreeg ik heel veel bezoek waardoor ik veel afleiding had. Mijn ouders en mijn zus, en al mijn vrienden en familie. Bijna niemand heeft het laten afweten, en nog steeds niet. Daar ben ik heel blij mee. Beetje bij beetje leerden ze mij vaardigheden bij Adelante. Ik weet nog goed dat ik voor de eerste keer weer zelf eten in mijn mond kon stoppen met een vork. Al deze mijlpalen heb ik op polaroid vast laten leggen en die hangen nu thuis op een prikbord. Voor mijn gevoel heb ik nog niet zo veel bereikt, maar als ik dan naar mijn prikbord kijk word ik eraan herinnerd van hoe ver ik ben gekomen.”
Dag en nacht aan de beademing
Sjors werd 24 uur per dag beademd. Adelante is één van de weinige revalidatiecentra in Nederland die beademingspatiënten opneemt. Beademingszorg is zó specialistisch en vergt zulke specifieke kennis dat dit maar op enkele plekken in Nederland wordt aangeboden. Sjors: “Zo’n vier à vijf maanden werd ik non-stop beademd. Ik liet het maar allemaal gebeuren, kreeg er niet zo veel van mee. Naarmate ik iets mobieler werd, werd de beademing wel vervelend. Ik zat voortdurend vast aan de apparatuur en moest constant iemand bij me hebben als ik in een rolstoel zat, voor het geval iets mis zou gaan. Eén van mijn twee grootste doelen was om van de beademing af te komen. Toen uiteindelijk de canule (een buisje in de luchtpijp waardoor ademhaling plaatsvindt, red.) verwijderd werd voelde dat als een overwinning. Dat was een supermooi moment! Het ademhalen gaat nu heel goed, wel iets vaker dan anders, maar ik heb er geen last meer van. Ook met praten hoor je er gelukkig niets meer van.”
Terug naar huis
“Na een jaar en twee maanden was ik eindelijk klaar om terug naar huis te gaan op 24 november 2017. Thuis bij mijn ouders moest alles aangepast worden en moest thuiszorg geregeld worden. Daarnaast moest ik in enige mate zelfstandig zijn. Ik was niet meer gewend om thuis te zijn, het voelde heel raar. Maar ik was na een jaar wel echt klaar met de revalidatie, ik was echt klaar om naar huis te gaan. Maar ondanks dat voelde het dubbel. Adelante was mijn thuis geworden, de mensen daar voelden een beetje als familie. Mijn ouders lieten een aanbouw achter hun huis maken met een slaapkamer, werkkamer en badkamer voor mij. Hier krijg ik twee keer per dag verzorging. Mijn ouders hebben het emotioneel misschien nog wel moeilijker ermee dan ikzelf, dus ik wil niet dat zij voortdurend belast worden met mijn verzorging. Ik hoef niet meer terug naar Adelante, maar krijg thuis veel fysio, ik moet heel veel rekken en ga naar een therapeut hier in de buurt. Mijn dagen krijg ik wel om. Voorzichtig ben ik weer aan het kijken naar een studie, daarnaast volg ik een thuiscursus Spaans en heb ik zo mijn hobby’s. Ik was altijd heel erg sportief, hockeyde graag, deed veel aan fitness. Eén van de lastigste dingen aan het hele verhaal vind ik dat ik niet meer kan sporten, dat heeft er het zwaarste ingehakt. Gelukkig vind ik sport ook heel leuk om naar te kijken. Nu ga ik mijn vrienden aanmoedigen als ze hockeyen.”
Bron: Adelante Zorggroep
