‘Ja hoor daar ben je weer, oud bakbeest. Ons kasteeltje de Chateau. Hebben we je toch weer uit de stalling geplukt ondanks de hel-vakantie van vorig jaar’ Ik trek een sliertje stof weg van de caravan en open het deurtje. ‘Oh hé Ivo, dit valt reuze mee. Geen vochtige champignon lucht, prima ruimte.’ Zeg ik positief verrast. Ik plof neer op de treinzit die we vorig jaar hebben gepimpt met vaste kinderbedjes, stoere gordijnen en een likje verf.
Iedereen die ons een beetje kent, weet inmiddels dat onze campingvakanties nogal veel weg hebben van expeditie tochten. Ons favoriete vakantieliedje is dan ook heel treffend van Ramses Shaffy “We zullen doorgaan.. we zullen dóórgáán..”
Dat begon allemaal in 2016 wanneer we na de geboorte van Mees in een volledige euforisch extase terecht kwamen. Een gezonde zoon betekende voor ons op dat moment dat we de hele wereld aankunnen met ons prille gezinnetje. Een week na de geboorte van het broertje van Anna Sophie hebben wij -kampeer veteranen- het idee opgepikt om een Chateau caravan te kopen. En zo geschiedde.
Met een 3 weken oude baby en een zwaar gehandicapt meisje van 3 jaar gaan we als een soort reizend circus op pad. Als we voor elke blik een euro hadden gevraagd, was onze vakantie twee keer terugverdiend, maar we waren te druk om dat op te merken. We trokken wekenlang op de bonnefooi langs tien verschillende campings in Duitsland, Oostenrijk en Italië.
De mooiste en intense reis ooit, ondanks het uitkoken van flesjes, honderden spuitluiers in de file, om de twee uur borstvoeding – ook in de file- regeldagen en een overprikkelde Anna Sophie. Het draaide, na jaren non-stop medische onderzoeken even niet om zorg, maar om ons gezin. En ja dat was druk, vermoeiend en afzien, maar woog lang niet op tegen het voortdurend verrast worden door nieuwe omgevingen en het buitenleven met elkaar als gezin. Het was puur en zonder afleiding.
Vorig jaar dachten we dit kunstje nog eens over te doen in Denemarken. Uiteindelijk sloegen we 5000 kilometer lang op de vlucht van regen en kou, naar het zuiden voor de zon en warmte. Maar was dat wel zo? Anna Sophie was nu een jaar ouder en zwaarder. Nooit eerder waren haar beperkingen buitenshuis zo zichtbaar en voelbaar als tijdens de vakantie van 2017 in Denemarken. Langzaamaan realiseerden we ons dat kamperen met een ernstig gehandicapte dochter misschien wel niet oneindig mogelijk is.
We sloegen op de vlucht opzoek naar mogelijkheden. We gingen door, opzoek naar een plek waar we ondanks de beperkingen het onszelf toch makkelijk konden maken. We gingen opzoek naar vrijheid en mogelijkheden. Na een aantal intensieve weken kwamen we opgelucht en uitgeput thuis.
En deze zomer? We proberen het gewoon weer opnieuw, eerst heel kort.
Twee weekendjes kamperen in Nederland met ons eigen kasteeltje vol beperkingen en onze bijzondere dochter vol mogelijkheden. En ja hoor, na maanden onbewolkt en zonnig, schrijf ik dit verhaal tijdens een gigantische plensbui in de caravan met twee jengelde kinderen.
Maar na regen komt…precies: pony’s aaien in de zon, fietsen over de dijk en schuilen voor een bui in de kroeg. Gewoon, net een echte vakantie als een echt gezin. Dus gaan we door. Morgen vertrekken we opnieuw naar het zuiden. Dit keer lenen we een luxe(re) caravan van familie en gaan we opnieuw de mogelijkheden en beperkingen ontdekken. Maar hé gaat het leven tijdens de vakantie – met of zonder gehandicapt kind of partner- niet gewoon door met alle gemakken en ongemakken van het leven?! En waar de grens dit jaar ligt? Dat bepaal je zelf als gezin.
Fijne vakantie!
Liefs,
Stephanie
De mama van Anna en blogger van de wereld van Anna Sophie
