Van reguliere vakanties op zoek naar aangepaste vakanties
Al scrollend op Facebook stuit ik op de vakantiefoto’s van afgelopen zomer 2017. De reacties: “Prachtige foto's, jullie genieten” “Wow Steef! Wat vet!” “Zo bijzonder. Jullie reis is vast weer fantastisch”
Euh, was dat eigenlijk wel zo? Of geven de foto’s geen realistisch beeld van de werkelijkheid…
Uit een enquête van VIVA over de effecten van Social Media en je zelfbeeld, blijkt dat we veel positievere berichten en foto’s op de Sociale bühne gooien, dan het in de werkelijkheid is. Uitzonderingen daar gelaten.
Ik beken! De fotocollages van afgelopen zomer (2017) geven niet helemaal een realistisch beeld van de vakantie. De enige foto die dat wel geeft, is gemaakt in Cochem tijdens de laatste dag van de vakantie. Ivo en ik zitten op een bankje aan de oevers van de Moezel met een kopje koffie in een kartonnen bekertje. De kids liggen met hun hoofdjes tegen elkaar te slapen in de fietskar. Op de foto kijk ik blij en opgelucht. Ivo kijkt moe maar ontspannen. We hebben net besloten dat we naar huis gaan. Het is klaar, de vakantie is voorbij.
Denemarken was het plan. Maar dat viel letterlijk en figuurlijk in het water. Een koude regenachtige toestand met een gehandicapt meisje van vier, een zoontje van één jaar oud en een positieve vastberaden man die ons tussen de buien door uit de caravan sleepte voor een wandeling of fietstocht. Helaas zakte het humeur van mijn positieve man tijdens ieder douche moment met de kids linea recta naar de omgevingstemperatuur van Denemarken.
In de bijna perfect ingerichte gehandicapten sanitair hield ik Anna stevig vast op schoot. Soms op een klapstoel aan de muur, soms op een tuinstoel onder de douche. Maar altijd samen met Ivo die met uitgestrekte armen Anna aan het insoppen was. Anna gillend van angst door een te hard afgestelde waterstraal. Mees toekijkend, vaak brullend van ongeduld in de buggy. Hierna was het altijd improviseren geblazen, want waar droog je haar af en kleed je haar – inclusief luier – aan?
Waarom ze nergens een “klapplank” aan de muur bevestigd hebben is mij een groot raadsel.
Tractoren trokken caravans uit de dikke lagen modder en waterpoelen. Broertje Mees stapte dapper z’n eerste pasjes rond in de plassen of zwom in de voortent – voordat deze kapot waaide – bij een temperatuur van 17 graden. Maar Anna is een zon-elfje, een warmtemens. Dagenlang zat ze drie truien dik verveeld in haar rolstoel. Haar boze kreunen en monotone mantra’s galmden regelmatig over de camping.
Maar naar huis gaan, ho maar! Onze drang naar reizen, onderweg zijn en aankomen op een nieuwe bestemming is te groot om vanwege Anna de vakantie eerder te beëindigen of helemaal niet meer op vakantie te gaan. We hopen voortdurend verrast te worden door nieuwe omgevingen. Het buitenleven met elkaar als gezin is puur en zonder afleiding. Dezelfde drang zorgde ervoor dat we uiteindelijk de boot van Denemarken richting Duitsland namen en doorreden naar de zon in zuid Duitsland.
Aan het einde van de reis – bijna 4000 kilometer en 11 campings later – kwamen we op dat ene bankje in Cochem tot de conclusie dat we de vakanties niet willen opgeven vanwege een gehandicapt kindje. En dat we opzoek gaan naar aangepaste vakanties. Een expeditie op zich, ondanks mijn werkervaring in de (aangepaste) reisbranche. Want waar vind je ruime accommodaties of staanplaatsen met aangepast sanitair met douchebrandcard. Snoezel faciliteiten. Natuur en een beetje cultuur. Accommodaties die niet te loenatik, te instellingerig of te zeventig plusserig aanvoelen. Daarnaast ook nog leuk zijn voor de “Brus” en de portemonnee. En waar niet al teveel starende Hollanders rondlopen. En dat is geen grap, maar vooraf lastig vast te stellen. Hetzelfde geldt voor de zon!
Liefs,
Stephanie
De mama van Anna en blogger van de wereld van Anna Sophie
