Het is warm, de koffers zitten vol en ik vraag me af waar ik de medicijnen van Just heb gelaten. Gejaagd zoek ik de tassen door totdat ik de zwart met witte toilettas heb opgediept uit een vrolijk gekleurde Jumboshopper. Uiteraard wist ik dat ik de benodigde epilepsie en reflux medicatie bij me had, het is tenslotte het eerste wat ik inpak, nakijk, check en nog zeker zeven keer controleer voordat we eindelijk vertrekken.
Maar toch, ik word heel onrustig als ik ze niet direct vind op de plaats van bestemming. Zelfs toen we al in de auto zaten heb ik nog even de kofferbak geopend en mijn hand in de boodschappentas gestopt, totdat ik het vertrouwde stofje van de toilettas voelde. Het meenemen van deze onmisbare levensbehoefte is belangrijker als het afsluiten van de voordeur voor twee weken.
De eerste dag wigwam…
Het huisje is bekend, de meeste gezinnen die we hier ontmoeten, ook. Na een inspannende week vol laatste regeldingen zit ik ’s avonds met mijn lief op het plein en drink een glas witte wijn. De kaarsen branden, mijn ogen zien enkel en alleen herkenning, als ik om me heen kijk. Ik hoef hier niets. Justin is niet gewend aan deze nieuwe omgeving en tikt onrustig tegen de wand van zijn bed. Hij maakt harde geluiden, wat zijn stem niet zeggen kan uit hij door te gillen.
‘Papa en mama, ik kan deze onbekende prikkels niet verwerken.’
Hier, op de Wigwam hebben we de tijd. Om te koesteren en te knuffelen, en hem zacht te vertellen dat deze spannende omgeving ons veel moois gaat bieden.
Een van de vele dagen hier. In de loop van de eerste week heb ik tijd nodig om te acclimatiseren. Er zijn geen telefoontjes, geen logistiek geregel. Er is niemand die op tijd op hoeft te staan en de rolstoelvriendelijke speeltuin vol aangepast materiaal in felle kleuren geeft Justin en mij de mogelijkheid om elkaar opnieuw te ontdekken. Ik hoef alleen maar te kijken naar zijn pad, welke hij met steeds zekerder wordende passen afloopt totdat hij vol overgave gaat rennen, zijn lach is uitdagend en blij. Stukje bij beetje laat ik mijn onrust los, en vind de onbevangen liefde terug voor dit kind. Mijn gevoel voor hem verdwijnt soms in de wereld van instanties, chronische aandoeningen en het onzekere koord waarop hij balanceert.
De eerste week wigwam….
Langzaam veranderd de wereld. Mijn gemoedsrust. Door het enthousiasme van mijn kinderen, het grotbiken en kanovaren met echtgenoot en ook met andere ouders, het delen van onszelf en zeker ook de wijn, geeft het leven een aangename wending. Het waarnemen dat een hulphond troost en veiligheid geeft aan een prachtig ventje, de uitgestoken hand van een stoere gozer op mijn schouder, in leeftijd zestien en toch op hetzelfde niveau staan als onze jongste van negen jaar, dat maakt mij stil, en geeft een pas op de plaats. Het is de puurheid van de Wigwam. Het is leven, waarin we de ruimte en het talent ontdekken welke er in iedereen schuilt.
Het talent van de wigwam….
Dit jaar voor de tiende keer, ontdekken we de kracht van deze organisatie. Staan even stil bij de vrijwilligers. De gedachte dat er zo ontzettend veel mooie, lieve en enthousiaste mensen hun talent aan onze kinderen geven, maakt dat het ontdekken van de regenboog zoveel meer is als die bui over ons heen komt en de zon die verwarmt. Het is stampen in de plassen en genieten van het water wat opspat tot in je haren.
Lieve vrijwilligers, projectleiding en andere ouders, samen maken we onlosmakelijke verbondenheid. Laat ons blijven leren en genieten van onze kinderen, want juist door hen, en de Wigwamvakantie, blijven de kleuren van de regenboog stralend en helder.
Monique Kroezen
