Een dagje uit naar een pretpark met een beperking
Het liefst ontwijk ik ze, of er moeten daverende achtbanen te vinden zijn. De entree is meestal ronduit belachelijk, zeker als het bordje in de wachtrij aangeeft nog een half uur te moeten duimendraaien. Ik schep er een heimelijk genoegen in om onder het ticket van Justin uit te komen. Meestal lukt dit, aangezien hij hooguit even op de draaimolen zit of in de allerkleinste kinderattractie waar zijn benen eigenlijk al veel te lang voor zijn.
Manlief heeft een gruwelijke hekel aan deze vorm van zuinigheid. Dus toen we vandaag, tijdens ons weekend weg in het Ronald mc Donaldhuis, naar een pretpark togen omdat jongsten het over de prachtig bloeiende Veluwe fietsen en die musea meer dan beu waren, kocht mijn echtgenoot alvast de kaartjes online. Mijn argumentatie over dat Justin moet spugen na een rondje zweven of niet in die rupsbaan kan wuifde hij subiet weg.
Het personeel van zo’n park is echt altijd top. Hulde voor al de jonge mensen, meest net zo oud als ons op de rand van volwassen jarig kind. Hun compassie en behulpzaamheid als ik Just in een karretje probeer te vouwen maakt dat ik tranen in mijn ogen krijg. ‘Als hij het leuk vind, mag hij wel blijven zitten hoor mevrouw!’ en dat terwijl iedereen uit moet stappen na de rit en plaats maakt voor de volgende stroom opgewonden kinderen.
Justin genoot. Ik bijna nog meer. Voor even vergaten we samen dat het leven soms zo lastig kan zijn. Zijn koppie tegen mijn schouder gedrukt in het spookhuis waar er zoveel lichtjes verschijnen en lachen om de ijselijke gillen van rondzwervende geesten. Just gilde nog harder mee door al deze nieuwe prikkels. Met mijn gehandicapte zoon van vijftien jaar oud het amusement park ontdekken, was een feest.
Totdat we samen in een treintje stapten. Even daarvoor wachten op onze beurt in de rij. Voor Just duurde het te lang, hij mopperde hardop. Mensen kijken naar ons, ik staar neutraal om me heen. Kleine kinderen kijken verbaasd; ‘wat doet hij nou mama?’ Ik maak me niet druk. Justin geniet en de zon schijnt volop. Dan, tijdens de rit met het vrolijk gekleurde treintje, zit er een meisje tegenover ons. Ze wilde niet in ons karretje zitten maar de trein was vol en haar wil om mee te gaan was sterker. Aarzelend kijkt ze Just aan. Hij is zich van geen kwaad bewust en giert van het lachen om knipperende lichtjes op de leuning van de bank. De jonge dame zucht eens flink en draait met haar ogen als een echte drama queen.
Het zal nooit wennen. Het maakt niet uit wie het doet of wanneer, het blijft me raken. Toch, merk ik dat ik er in groei. De blijdschap van Justin blijft overheersen vandaag en al gauw klapt hij enthousiast tegen de houten planken van de picknickbank. Want dit, is voor hem de allermooiste attractie. Wat kan het leven simpelweg eenvoudig zijn.
Monique Kroezen
Ben je ook op zoek naar een aangepaste vakantie?
Zoek eens met behulp van onze vakantiezoeker. In totaal hebben we al meer dan 170 aanbieders voor je geselecteerd! Je kunt rechtstreeks contact met ze opnemen.
