In het kader van kijken -vooral zoeken- naar de mogelijkheden in plaats van kijken naar beperkingen, raadplegen we regelmatig Google voor het vinden van een leuke wandelroute. Google zoektermen als “wandelen met een beperking” of “rolstoel routes” leveren doorgaans vrij korte of in de praktijk onvindbare wandelroutes op.
Af en toe treffen we een klein paradijsje dat met enige fantasie aanvoelt als één van de nationaal parken in Canada. Een zoet ruikend bos met een vleugje den en hei. Geruis van de bomen, een koor van vogels afgewisseld door het getik van een specht in de verte. Mos zo uitnodigend zacht, dat je het even moet aaien. Erop liggen gaat mij meestal wat te ver.
Zo’n plek midden in de natuur is doorgaans een expeditie an sich om met een rolstoel te bereiken. De eerste drie jaren van Anna Sophie haar leven, droegen we haar in een grote rug drager de bossen en bergen door. Kilometers lang. Naja niet “we”, Ivo droeg haar. Maar sinds ze de 15 kilo gepasseerd is, hebben we de rug drager geruild voor een rolstoel en zoeken we rolstoelgeschikte wandelpaden door bos, berg of duin.
Een rolstoelgeschikt terrein
Volgens één van de 333.000 zoek resultaten van Google, beschikt het plaatsje Wapenveld over een 5 kilometer lang rolstoel pad door bos en heide. We parkeren de rolstoelbus op een keurig aangelegde parkeerplaats met opvallend veel gehandicapten parkeerplaatsen.
‘Is dit een hotel of zorginstelling?’ vraagt Ivo, wijzend naar een gebouw uit de late jaren zestig. Het gebouw, een mix van een van der Valk hotel met een Sporthuis centrum baksteentje voelt knus en vertrouwd maar ook een tikje unheimisch. Er mist iets.
Dit is ECR Care hotel en resort Groot Stokkert. Een 4- sterren vakantiepark waar ik in de aangepaste vakantie branche -waarin ik tot voor kort werkzaam was- nog nooit van had gehoord. Het hotel, de appartementen en bungalows – allemaal voorzien van gehandicapte voorzieningen- staan verspreidt op een prachtig aangelegd en volledig rolstoel toegankelijk terrein. En, het staat te koop… Een vriendelijke gastvrouw in het Grand Café vertelt ons dat er al een bod gedaan is door een vastgoedondernemer. Het is bod is afgewezen.
Ondanks dat de meeste mantelzorgers en mensen met een beperking over voldoende improvisatie vermogen beschikken – de wereld is immers nog steeds niet ingericht voor rolstoelgebruikers en mensen met een zintuiglijke beperking – zijn plekken zoals deze bijzonder waardevol om ook gewoon, al dan wel net een beetje anders, te kunnen recreëren.
Tijdens de wandeling op het 22 ha. groot natuurterrein met verharde wandelpaden, ontdekken we een zwembad met een verrot dak, maar wel voorzien van een rolstoel lift. Een dierenweide, een speeltuin met nest-schommel, midgetgolf, tennisveld en een paar vakantiegasten.
‘Wat een droomplek Ivo, moet je nagaan wat je hier allemaal van kan maken’. Ondanks de gedateerde bungalows gaat mijn Toerisme en hospitality hart sneller kloppen. ‘Luister Iv, we trekken eerst de gemiddelde leeftijd naar beneden door een logeerhuis voor gehandicapte kinderen te maken en een bungalowpark voor zorg intensieve gezinnen. Het hotel lijkt me helemaal geschikt voor ouderen, groepsvakanties en zorginstellingen.’
Een plek waar gewerkt- en vakantie wordt gevierd door mensen met- en zonder een beperking voor jong en oud. En nu maar hopen dat er geen vastgoedondernemer komt die de boel plat gooit voor de bouw van 4 luxe woon villa’s. Daar zijn er al genoeg van. Maar een plek als dit… dat is pas echt uniek! Wie biedt?
Liefs,
Stephanie
De mama van Anna en blogger van de wereld van Anna Sophie
