Vorige zomer schreef Liesbeth van Assche onderstaande eyeopener over haar kijk op het woord ‘vakantie’. Het geeft haar - nu nog - meer stress dan ontspanning. Haar verhaal maakt duidelijk dat het aanvaarden van een aangepaste vakantie niet makkelijk en vanzelfsprekend is. Misschien is ze dit jaar wel zo ver en kan ze ook genieten van een onbezorgde aangepaste vakantie zonder stress en gedoe!
Over Liesbeth van Assche
Geboren in 1970 met achondroplasie (groeistoornis). Door een erg nauw ruggenmergkanaal al vroeg last van rugpijn en verlammingsverschijnselen in de benen. Inmiddels zijn er een heel aantal wervels "opengemaakt" zodat de zenuwuiteinden (lendenwervels) en het ruggenmerg (borstwervels) wat minder bekneld zijn. Sinds twee jaar enorme toename van verlammingsverschijnselen en sinds een jaar niet meer zelfstandig kunnen lopen. Ik heb eenentwintig jaar gewerkt als notarieel medewerkster (secretaresse/typiste) op een notariskantoor. Sinds februari 2013 volledig afgekeurd. Momenteel revalideer ik van m'n vijfde rugoperatie. Mijn doel is om met stok naar mijn auto te kunnen lopen en terug auto te kunnen rijden en om nog een aantal uurtjes terug te gaan werken. Woon samen met een lieve man van gewone lengte (detail) en konijn Floor.
Vakantiegedoe
De zomer is op z’n hoogtepunt. Veel mensen hebben vakantie en staan in de relaxmodus, nadat ze vaak eerst uren hebben gereisd naar hun vakantiebestemming. Sommigen blijven in eigen land of vinden het ontspannend om een paar weken in een tent te bivakkeren. Ieder z’n ding en daar is niks mis mee, zolang men maar ontspannen weer thuiskomt.
Een aangepaste vakantie aanvaarden
Voorlopig ben ik nog niet eens weg. Ik weet dat er steeds meer vakantiemogelijkheden zijn voor mensen die dagelijks hulp nodig hebben, maar iets weerhoudt mij om te boeken. Heeft het te maken met het niet accepteren van mijn veranderende lijf? Wil ik me niet letterlijk blootgeven aan weer een andere zorgverlener? Ik heb mezelf deze vragen gesteld. Maar ik weet de antwoorden niet. Of toch wel?
Natuurlijk weet ik wat ik wil. Ik wil een vakantie die niet meer kan. Ik wil culturen opsnuiven, over smalle bergpaadjes lopen, dicht bij watervallen staan, zwemmen in een verfrissend meertje, kasteelruïnes bezoeken en weten wie daar gewoond heeft, torens beklimmen, tuinen bezoeken, bloemen plukken en mijn grenzen verleggen.
Lopend.
Het woord ‘vakantie’ heeft op dit moment een associatie met ‘regelen’ en ‘organiseren’. Dat geeft mij meer stress dan ontspanning. Als ik me moet afvragen of ik er met mijn rolstoel wel kan komen, of als ik frustratie beleef omdat ik een gebouw of plaats niet kan bezoeken vanwege trapjes, kiezels of te smalle paadjes, plus het regelen van lichamelijke zorg voor die dagen, haak ik bij voorbaat al af.
Voor mij geeft het afhankelijk zijn van een rolstoel en van zorg die ik ook tijdens vakantie nodig heb, nog het gevoel van gedoe. En ik wil geen gehannes, zeker niet op vakantie.
Ik ben nog niet zo ver om dat gedoe aan de kant te schuiven en er met continue hulp op uit te gaan. Ik hou het nu liever bij uitjes die een dag of dagdeel duren, zodat ik mijn zorgmomenten in mijn vertrouwde omgeving heb uitgevoerd door verzorgenden die ik inmiddels goed ken.
Binnenkort komen de eerste vakantiegangers alweer thuis. Ik zal genieten van hun verhalen en foto’s. Jaloers ben ik niet. Ik gun ze juist hun relaxmomenten en hun avonturen. Alleen, ik gun ze mezelf ook, maar ik wil ze nog niet beleven op de manier die voor mij mogelijk is.
Misschien ben ik volgend jaar wel zover en accepteer ik dan de heisa van het regelen en het aanvaarden van de aangepaste accommodaties.
Tot die tijd snuffel ik in fotoboeken van vervlogen tijden waarin ik nog liep, geniet ik van een luxe koffie op een terras, een goed boek in de tuin en visite vol met vakantieverhalen.
